Głęboko w jaskini siedzi Neo - wieczny buntownik.
Z uwagą obserwuje swoją rzeczywistość, która jest niczym innym jak korowodem cieni. Cienie to echo jego traum i bolesnych doświadczeń.
Posłańcy duszy bardzo skrupulatnie pokazują mu, jakie programy tkwią w jego wnętrzu, grając piękny i bardzo realny teatr.
Neo widzi otaczający go świat tak rzeczywistym, że gdy dociera do niego obraz prawdziwego, wolnego, pięknego świata, pełnego miłości, wypiera go ... tak szybko jak się pojawił. Nie może uwierzyć, że to może być prawda. To smutne, ale za prawdę uznaje tą starą, dobrze znaną iluzję cieni.
Jednak zapisany stan - miłości, spokoju i wszechmocy, jaki poczuł, gdy ujrzał prawdziwy obraz świata, nie daję mu zapomnieć, jak się wtedy czuł. Pojawiają się pytania i chęci poznania prawdy. Jego mocne postanowienie zrozumienia i ciekawość - Dlaczego zobaczył coś, co powinno nie istnieć? - nie dało mu zaznać spokoju.
Ciekawość i tęsknota za cudownym uczuciem błogiego spokoju i wolności rozpoczyna pierwszą fazę wznoszenia się ku prawdzie. Zaczyna się proces przemiany duszy. Odwraca się od starych cieni. Wchodzi w zrozumienie, że cielesne zmysłowe, psychiczne pokusy, zadowalające jego ego, nie dadzą mu spełnienia.
Neo pragnie przekroczyć Samego Siebie, aby poznać, co jest poza jego fizyczną powłoką, poza więzieniem umysłu, więzieniem którego nie widać i nie czuć.
Neo żyjąc w świecie zmysłów, w którym nic nie jest trwałe odbywa podróż w ciele fizycznym. Doświadcza tego wszystkimi zmysłami, które może poczuć fizyczny wehikuł. Proces oczyszczenia duszy następuje poprzez reinkarnację jednorazową lub wielokrotną, w zależności od zanieczyszczenia zapisów duszy. Ciało doświadcza przez zmysły, dusza doświadcza przez ruch i zmianę, w ten sposób odbywają się lekcje na drodze ewolucji.
Neo wie, że jeśli zawróci to utknie w schemacie.
Jedyną rzeczą stałą, która ciągle wzrasta - jest miłość, pozostałe to tylko gra zmiennego świata.
Buntownik ponownie powraca do jaskini, ale tym razem nie na długo ...
fragm. "Wyjście z Jaskini Luster"