To, co świat zwykł określać jako miłość, to wielka emocjonalność, połączona z atrakcyjnością fizyczną, zachłannością, chęcią posiadania kontroli, erotyzmem i nowością.

Zazwyczaj jest przelotna i ulegająca wahaniom,

rośnie i maleje w zależności od warunków.

W przypadku niezaspokojenia, emocja ta często ujawnia skrywany gniew i uzależnienie,

które maskowała. Przechodzenie od miłości do nienawiści jest potocznym zjawiskiem.

Jednak to o czym mówimy, to nie Miłość,

tylko uzależniająca sentymentalność.

Nienawiść pochodzi od Dumy, a nie Miłości.

W takim związku prawdziwa Miłość nigdy nie zagościła.

Rzeczywista Miłość jest bezwarunkowa,

niezmienna i stała. Nie jest ona chwiejna,

ponieważ jej źródło znajdujące się w osobie,

która kocha, nie jest zależne od zewnętrznych czynników.

Miłość to stan istnienia.

Jest to pełen wybaczenia, troski i wsparcia

sposób, w jaki odnosimy się do świata.

Miłość nie jest stanem intelektualnym

i nie pochodzi z umysłu.

Ona wywodzi się prosto z serca.

Posiada w sobie zdolność podnoszenia innych

na duchu i dokonywania wielkich czynów

dzięki czystości swoich pobudek.

Rozsądek radzi sobie jedynie ze szczegółami,

Miłość zaś z całością.

Ta umiejętność, często przypisywana intuicji,

polega na natychmiastowym zrozumieniu,

bez uciekania się do sekwencyjnego

przetwarzania symboli.

Miłość nie przyjmuje stanowisk, dlatego jest całościowa i pozwala na osiągnięcie kompromisu. Wówczas zjednoczenie z drugą osobą staje się możliwe, ponieważ granice przestają istnieć.

Miłość jest zawsze włączająca

i narastająco rozszerza poczucie Ja.

Miłość koncentruje się na dobrych stronach życia

we wszystkich jego przejawach i pomnaża jeszcze to, co pozytywne. Rozwiązuje negatywność poprzez ujęcie jej w innym kontekście, a nie przez atakowanie.