"Przyszłość jest tak bardzo nieznana, a my jesteśmy tacy płynni i pełni życia, i ciągle się zmieniamy, i jesteśmy zmęczeni udawaniem, że wiemy.
Zobowiążmy się do Obecności. Zobowiążmy się do spotkania w ogniu dzisiejszego dnia. Do poznania siebie i do tego, aby dać się poznać. Do kroczenia tą ścieżką uzdrowienia, niezależnie od tego, gdzie nas zaprowadzi.
Do mówienia prawdy sobie samym i sobie nawzajem.
Nasze myśli i uczucia ciągle się w nas zmieniają i nie podlegają kontroli, jak dziki ocean miłości. Nasze pragnienia podnoszą się i opadają, nasze marzenia rodzą się i umierają w każdym momencie. Nie zobowiązujmy się dziś do żadnej formy miłości. Formy zawsze się zmieniają, jak fale. Nie potrzebujemy teraz starego bezpieczeństwa.
Przyjmijmy głębsze zobowiązanie, takie, którego nie da się złamać czy zgubić. DO SAMEJ MIŁOŚCI. DO OBECNOŚCI. Do spotkania w tu i teraz. Do wniesienia i pokazania siebie w całości. Do mówienia prawdy, dziś; wiedząc, ze nasza prawda może się jutro zmienić. Do słuchania siebie nawzajem. Pokłonienia się doświadczeniu drugiej strony, nawet kiedy nasze serca są złamane i delikatne, nawet jeśli uruchamiamy w sobie nawzajem najgłębszy ból, największe rozczarowanie, najsilniejsze pragnienia i tęsknoty.
Zobowiążmy się do spotkania z własnym bólem. Kochanie wymaga odwagi! Tak! Bo miłość to pole, nie forma. Oddajmy się temu polu, pamiętajmy o polu w każdej chwili każdego cennego dnia tutaj na Ziemi, oddajmy się polu, wiecznemu Teraz.
Za 10 lat może wciąż będziemy razem. Może będziemy mieć dzieci. Może będziemy mieszkać razem, a może osobno. Może już nigdy się nie zobaczymy. Może to nasz ostatni wspólny dzień. Jeśli jesteśmy ze sobą szczerzy, naprawdę nie mamy pojęcia, ‚nie wiem’ jest naszym Domem. Kiedy mamy otwarte oczy, jesteśmy przebudzeni, żyjemy bardzo blisko życia, bardzo blisko śmierci, bardzo blisko braku bezpieczeństwa, bardzo blisko straty. Ale to właśnie tam znajdujemy tą ogromną żywotność - na krawędzi wszystkiego. Gdzie wszystko jest zawsze nowe. Gdzie ciągle zaskakujemy siebie samych i siebie nawzajem.
Możemy być przyjaciółmi lub kochankami, albo obcymi, lub rodziną, lub możemy się nie określać, być poza opisem, a nasza miłość nie może być zamknięta w słowach. Tutaj, na krawędzi znanego, na granicy, która niegdyś oddzielała zdrowy rozsądek i szaleństwo, i wątpliwość od pewności, bawimy się, tańczymy, pijemy herbatę, dotykamy się, płaczemy, śmiejemy się, spotykamy. Poświęcamy komfort i przewidywalność. Lecz to, co zyskujemy, zapiera dech w piersiach: przeogromne poczucie bycia żywym. Już nie jesteśmy nieczuli na misterium miłości, misterium naszych ciał. Być może jesteśmy nieco surowi. Trochę roztrzęsieni. Może trochę zdezorientowani, lecz może to jest cena za całkowitą wolność. Może jakaś stara cześć nas wciąż szuka mamusi lub tatusia, tej Magicznej Osoby, która nigdy nie odejdzie, da nam wszystkie odpowiedzi i zabierze okropne poczucie osamotnienia zatrzymane w naszych brzuchach. Kochamy też tą część, również się jej kłaniamy, ale już nas nie kontroluje.
I zapytają nas: A co z przyszłością? Czemu boisz się zobowiązań? Czemu uciekasz przed bezpieczeństwem? Komfortem? Przyszłością? Konwenansami? Znanym? Powiedzą, że jesteś szalona albo, że nie rozumiesz miłości, że się pogubiłaś lub jesteś nieczuła i samolubna, a ty się uśmiechniesz i zrozumiesz ich strach, bo ich strach kiedyś był twoim strachem, a teraz nie możesz już porzucić swojej drogi. I nikt nie musi kroczyć nią z tobą. Nigdy.
Na jakimś etapie tylko Prawda przyniesie satysfakcję. Żywa Prawda, odnawiająca się w każdym momencie, dzika Prawda serca.
Kiedy Miłość i Prawda są Jednym, kiedy Zaangażowanie jest głęboko zakorzenione w oddechu, w końcu możemy się spotkać bez żalu i eksplodować w najbardziej nostalgiczne zachody słońca, które są objęte największą radością.
Idąc samotnie, razem, samotnie.”
~ Jeff Foster