Podstawowym problemem w miłości jest stanie się na początek dojrzałym. Wtedy znajdziesz dojrzałego partnera; wtedy ludzie niedojrzali nie będą Cię w ogóle interesować. Tak to jest.

Jeśli masz dwadzieścia pięć lat nie zakochujesz się w dwuletnim dziecku. Dokładnie w ten sam sposób, gdy jesteś psychicznie i duchowo dojrzały nie zakochujesz sięw dziecku. Tak się nie dzieje. Nie może tak się stać, widzisz, że jest to bezsensowne.

Osoba dojrzała nie potrzebuje oparcia w miłości. Ona w miłości wzrasta. Tylko niedojrzali ludzie chcą się wesprzeć;

potykają się więc muszą się czegoś uchwycić. W jakiś sposób, do tej pory, udawało im się stać. Teraz nie są w stanie ustać - spotykają kobietę lub mężczyznę i łapią z całej siły. Już myśleli, że będą musieli upaść i zacząć się czołgać, bo brak im kręgosłupa, nie umieją stać o własnych siłach.

Dojrzała osoba jest na tyle niezależna, że może być sama. A kiedy daje komuś swoją miłość, robi to bez ukrytych warunków - po prostu daje. Gdy osoba dojrzała daje miłość, odczuwa wdzięczność za to, że ją przyjmujesz, nie odwrotnie. Nie oczekuje, że będziesz jej wdzięczny - nie, wcale nie potrzebuje twojej wdzięczności. Dziękuje ci za przyjęcie jej miłości.

A gdy dwie dojrzałe osoby łączy miłość, pojawia się jeden z największych paradoksów, pojawia się coś wspaniałego: są oni ze sobą, ale jednocześnie są całkowicie sami.

Są ze sobą tak bardzo, że niemal stanowią jedność, ale ta jedność nie niszczy wcale ich indywidualności - a tak właściwie pogłębia ją, sprawia, że stają się jeszcze większymi indywidualnościami.

Dwie zakochane dojrzałe osoby pomagają sobie jeszcze bardziej się wyzwolić. Nie ma w tym polityki, nie ma dyplomacji, nikt nie usiłuje dominować.